คชทนต์คะยาทิพย์ธานี
วิลักษณ์ ศรีป่าซาง/เรื่อง
วงษ์ชนะ พิณแก้ว/ภาพ
บิดาแห่งสิริ ศิริกาญจนากุล/ดูแล มนต์อักษร

อายุปูนนี้ ความจริงประจักษ์ว่า นักสะสมอันมีประวัติศาสตร์เป็นสรณะ อาจไม่รู้เสียทุกประการ บางเรื่องเราพลาด ต้องสำทับบอกกล่าวโดยเร็ว เพื่อเว้นช่องไว้ให้ผู้อื่นได้ขยายความ นี่คือความสง่างามของนักสะสมวัตถุโบราณ

“ฮ่อมหนู หนูไต่ ฮ่อมไหน่ หนูก็จะไต่” อันนี้ก็เกินไป

อย่างเรื่องดาบก็เช่นกัน เราปล่อยให้หนูและไหน่ไต่กันสุดฤทธิ์ ด้วยว่าองค์ความรู้เผยผายยายยาวอย่างน่ายกย่อง อันที่เราผิดเราพลาดโดยพลการ เราขอคุกเข่าเนานิ่งไม่เงยหน้า คือยอมรับผิดโดยดุษณี

เหล็กใหม่ทำเก่า เงินใหม่ใส่ความเก่า รักใหม่ใส่เคมี กว่าเราจะเข้าใจ จากของใหม่ เลยเก่าไปโดยปริยาย ก็สายตาเราเสพแต่มวลเสน่ห์แห่งหัตถศิลป์และความลงตัว

ดาบงามด้ามงาและหลูบเงินเล่มนี้เราชอบนะ ส่วนว่าจะมาจากไหน ใครทำค่อยคลำกันต่อไป เงินและซ่นอย่างชนเผ่าคะยาอันเป็นสายหนึ่งของปาเกอญอในพม่า เราไม่ฟันธงหรอก เห็นฝัก ใบ ด้าม และเงินสีนี้ มณีเม็ดงามแห่งชิคาโก้

คุณเปิ้ล (วงษ์ชนะ พิณแก้ว) ส่งความคิดถึงมาพร้อมกับรูปดาบ ที่ว่าความคิดถึงนั้น คุณเขารำพึงกับเราใต้เงาจันทร์ กับบรรยากาศคนรักดาบอาบมนต์

“อยากมาทำอะไรที่เมืองไทย อยากจัดกิจกรรมเหมือนพ่อครู แต่....เขานิ่งนึก (เศรษฐกิจ การเมือง ทหาร รัฐประหาร นักการเมือง)

ก็เอาเถอะอยู่เมืองหิมะนั่นแหละ กะระยะยาวแล้วค่อยลัดฟ้าสู่มาตุภูมิเหอะพ่อ

“เล่มนี้ยาว 37 นิ้ว ได้มาโดยไร้ผู้ประมูล ราคาเบาหวิว ค้างอยู่ในกล่องนานมาก กลับจากเมืองไทยเพิ่งมีแก่ใจไขดู รูปถ่ายตอนประมูล ฝักเหมือนไม้ เงินดำ ๆ ดูแล้วก็งั้น ๆ ซื้อเอางาดีกว่า”

นี่คือบทรำพึงเจ้าของดาบกับ “คชทนต์คะยาทิพย์ธานี”

“กลับจากไทยได้ความคิดใหม่ เห็นความไฉไลของเงินเก่า สิ่งที่เหลือกระดำกระด่างค้างไว้ เพราะเอาใจพ่อครูว่าอย่าขัดออกประหลาดล้ำคือมวลน้ำหนัก ซึ่งผมเริ่มใส่ใจ เป็นดาบใช้ ทว่าเงินและงางาม”

“เล่มนี้ ดีต่อใจ หมายถึง เฉยเมย ณ เบื้องต้น แต่ประทับใจตอนหลัง บางเล่ม ประทับใจในภาพแรก พอได้จับกลับใจปวดปร่า”

ก็บอกแล้ว ว่าดาบคืองานศิลปะจากจิตวิญญาณ วิญญาณสถิตกับสมาธิ วินิจทุกสัดส่วน สูดลมหายใจลึก ๆ เห็นความงามล้ำลึกแม้ยามหับนัยน์

ลางที ความหวังที่เราวาด อาจพลาดตามที่หวัง คชทนต์คะยาทิพย์ธานี เล่มนี้ เรายกให้เป็นที่ 1