งางาม 
วิลักษณ์ ศรีป่าซาง / เรื่อง
นิรัตน์ แสนวงศ์ นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง / ภาพ

คุณเบิ้ม นครพิงค์อาร์ต (นิรัตน์ แสนวงศ์) เป็นพ่อเลี้ยงใหญ่ในวงการพระเครื่องพระบูชา ของดีของงามส่วนมากจะผ่านตาและผ่านใจเขา

ตัวเรารู้จักพ่อเลี้ยงท่านนี้นานเกินนับนิ้ว เรามีศักดิ์เป็นลูกค้ารายย่อยจ้อยกระจิบของเขา นาน ๆ พบพ่อเลี้ยงสักครั้ง ที่ห่างหายเพราะไม่สามารถซื้อพระรอดและพระบูชาเขาได้

คุณเบิ้มมีความดุเท่ากับความจริงใจ คนเมืองว่าบ้านใจเมืองใจ ยามเรามีปัญหา (ยกเว้นการเงิน) เขาถลามายื่อเป็นคนแรก ๆ เขาเป็นครูที่ดี แนะเราให้ดื่มแต่สุราชั้นเลิศ แต่เราเป็นศิษย์ที่ใช้ไม่ได้ เพราะกินได้แต่น้ำเปล่า

เราเองอยากชิดเชื้อกับเขา แต่เราไม่อาจสมัครเข้ากลุ่มกับพ่อเลี้ยงได้ เพราะเคอะเขินเกินกว่าจะลุยสนามหญ้ายามไร้อาภรณ์

นักเลงพระเครื่องพระบูชาท่านนี้ มีเรือนหลังงามสุดๆ ประณีตละเอียดลออทอฝัน คืองานศิลปะทุกส่วน ตั้งแต่กระไดถึงยอดหลังคา งานไม้ชิ้นดาราในเรือนงาม กระเบื้องเรียงอย่างถูกจังหวะใครไม่เชื่อลองตามไปชม

คุณเบิ้มชอบพระรอด พระสังกัจจายน์ และชอบงาช้างสุด ๆ ที่เกริ่นเสียยาวเอาใจท่าน เพราะจะขอปันรูปถ่ายงางามในห้องพระมาประกอบข้อเขียนในตอนนี้

ห้องพระแห่งเขา มีงางามหลายคู่ แกะเป็นพระก็งาม เป็นงาโง้งโค้งยาว ๆ อันเราไม่เคยมี งามไม่งามก็ทัศนาเอาเถิด

“เป็นงาถูกกฎหมายนะ” เขาย้ำ “มีใบทุกชิ้น ครอบครองผ่องถ่ายได้ไร้กังวล”

พูดถึงมีใบกำกับงา คิดแล้วชวนอกแตก เมื่อปีกว่า เราทั้งหลายเหมือนเป็นบ้าเมาวิน เก็บงาไปขึ้นทะเบียน

เรามีด้ามมีดงาจำนวนหนึ่ง ไม่มากและไม่งามวิเศษ เพียงแต่ว่าเรากลัวเจ้านายมายึด นอกจากยึดไปแล้วฟังว่ายังต้องเสียตังค์มากโขอีก เราและผองเพื่อนเป็นนกตื่น ไปเข้าคิวรอลงทะเบียน จะบ้าตาย

จะสังเกตว่า คนบ้านเราครอบครองงาช้างกันมากมาย รถจี๊บรถเก๋งบรรทุกงาใหญ่งาหลวงมาขึ้นทะเบียน ช่วยกันแบกกันหาม มาถ่ายรูป อก อก ที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น นี่ยังไม่รวมที่ให้คณะทำงานไปถ่ายรูปที่บ้านนะ

ทุกวันนี้งาเลยเป็นของซ่อนเร้น จะอวดก็ไม่ได้ จะขายก็ต้องมีแหล่ง ส่วนเรามีเครื่องรางงาจิ๊บจ้อย กิ๊กงิก ก๊อกง็อก ย่อยแยบ ต้องแอบเอาไปถ่ายรูป อายคนมีงาหลวง

จะหยิบจะจับงาก็เกรงจะผิดกฎหมาย ห้ามความอยากไว้ อีกอย่าง เงินคำก่ำเส้าก็หายาก เครื่องรางงาก็แสนแพง

ที่เกริ่นมานี้เพื่อจะเล่าต่อในตอนต่อไป เรื่องงาแปลก งางอก และคดงา โปรดติดตามเน้อ.

(สล่าหนุ่ม ดูคำผิดให้ที)